|
|
|
|
ที่ฉันมีชีวิต
มีความคิด มีความรู้สึกได้ ก็เพราะบุคคลสองท่านนี้
ท่านให้ชีวิต ให้ความรัก
ความรักที่เขาให้กับฉันมันยิ่งใหญ่มากมาย
แล้วเขาก็หวังในตัวฉัน เขาจึงพยายามชี้ทางให้ฉันเดิน
ฉันจำต้องเดินเพราะมันเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถให้กับเขาได้
ในบางครั้ง ฉันมานั่งคิดในมุมมองอื่น
เขาหวังให้ฉันเป็นอย่างโน้น เป็นอย่างนี้
ถ้าฉันสามารถเป็นอย่างที่เขาต้องการได้ เขาคงยินดี
เขาคงชื่นชม เขาคงจะมีเรื่องโอ้อวดในหมู่ญาติมิตร
แต่ถ้าแต่ถ้าฉันเป็นอย่างที่เขาหวังไม่ได้ล่ะ?
เขายังคงรักฉันเท่าเดิมไหม?
เพราะฉันไม่มีอะไรให้เขายินดี ไม่มีอะไรให้เขาชื่นชม
ไม่มีเรื่องที่เขาจะไปโอ้อวดได้
ฉันมีเพียงมุมมองที่โต้แย้ง เขาก็ไม่อยากฟัง
ฉันมีเพียงความคิดที่แตกต่างจากเขา เขาก็ไม่ชื่นชม
ฉันมีเพียงความเป็นฉัน เขาก็ไม่เอาไปโอ้อวด
ฉันก็อยากได้คำตอบจากคำถามที่ว่า หากฉันเป็นฉัน
มีมุมมองของฉัน มีความคิดของฉัน
ซึ่งไม่เป็นตามความต้องการของเขาเลย
เขาจะอับอายไหมที่ฉันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา..........
คนเราเกิดมาเพื่ออะไร? เพื่อดิ้นรน? เพื่อไขว่คว้า?
และที่สำคัญที่สุด
เพื่ออยู่เหนือหัวคนในสังคมเดียวกัน ทำไมหนอ
คนต้องทำแบบนั้น..........
ฉันอยู่บ้าน พ่อแม่ของฉันเคยเอ่ยถาม
ว่าฉันจะเรียนอะไรต่อไป ฉันก็ตอบไป
พ่อฉันพอได้ยินคำตอบก็เบือนหน้า
แม่ของฉันได้ยินก็ทำหน้าเหมือนขบคิดเรื่องภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ
คำถามต่อมาคือ จะไปทำอะไรกิน ฉันก็คิดหาคำตอบ
พอฉันคิดได้ก็กำลังจะตอบ
แต่ก็มีความคิดที่จะยังไม่พูดให้คำตอบ
แต่ฉันโยนคำถามบ้าง
"แล้วอยากให้ฉันเรียนอะไรเพื่อเป็นอะไร?"
พ่อหันหน้ามา
แม่มีสีหน้าเหมือนภาวะเศรษฐกิจได้ผ่านไปแล้ว
"หมอไงล่ะ จบออกมาก็มีงานทำ เงินก็ดี"
"วิศวะฯก็ได้ จบออกมา เงินก็ดีเหมือนกัน"
"ตำรวจก็ดี จบออกมาก็มียศ"
ฉันก็ได้แต่คิดว่าทำไมนะ
คำตอบที่ได้มามีเหตุผลต่อท้ายทั้งสิ้น
แต่ล้วนกระหายไขว่คว้าด้านวัตถุเท่านั้น
ทำไมเขาไม่บอกกับฉันว่า
"เรียนหมอสิ จบออกมาจะได้ช่วยเหลือคนเจ็บป่วย"
"เรียนวิศวะฯสิ จบออกมาทำงานให้รัฐในฐานะที่เกืดเป็นคนในแผ่นดิน"
"เป็นตำรวจสิ จะได้ปกป้องผู้บริสุทธ์และสุจริตชน"
มันยังคงเป็นคำถามต่อเนื่อง ถ้าฉันทำตามที่เขาบอก
เดินไปสู่จุดหมายที่เขาแนะนั่นหมายถึงว่า.....
เขาให้ฉันเป็นหมอ
เพื่อหาเงินบนความเจ็บปวดของคนด้วยกันหรือ?
เขาให้ฉันเป็นวิศวกร เพื่อมุ่งตามหาวัตถุหรือ?
เขาให้ฉันเป็นตำรวจ เพียงเพื่อยศ
กับการยอมรับของสังคมเท่านั้นหรือ?
ความดี ความยุติธรรม ความเมตตา จรรยาบรรณล่ะ
เขามองไม่เห็นมันหรือ? หรือว่ามองเห็นแต่ไม่พูด
เพราะเขาเห็นว่ามันสำคัญน้อยกว่าวัตถุ?
ฉันคิด.....สังคมที่ฉันอยู่ก็ยังคงให้ความสำคัญกับอาชีพ
ฐานะทางการเงิน ฐานะทางสังคม สังคมเขาขีดอาชีพนี้ไว้
ถ้าใครมีอาชีพที่มีความรู้
ก็จะได้รับการยกย่องจากสังคม เช่นแพทย์ อาจารย์
วิศวกร ถ้าใครมี่อาชีพที่มีฐานะทางการเงินสูง
เขาก็จะได้รับการยอมรับจากสังคมเช่นกัน
ถ้าใครมีอาชีพที่มีฐานะทางสังคม เช่นนักการเมือง
ทหาร ตำรวจ เขาก็จะได้การยอมรับเช่นกัน
โดยที่สังคมไม่เคยสนใจว่า
ฉากหลังของบุคคลนั้นเป็นอย่างไร
ถึงโสมมขนาดไหนก็ไม่แสดงท่าทีรังเกียจ
แต่ลองหันมาดูโสเภณีบ้าง มันเป็นความผิดหรือ
ที่หล่อนเกิดมายากจน ไม่มีโอกาส
ไม่มีความรู้และไม่มีทางเลือก เพระาหล่อนต้องอยู่ในสังคมที่นิยมวัตถุ
หล่อนจำใจต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อวัตถุ
เพื่ออยู่เป็นส่วนหนึ่งในสังคม
แต่หล่อนก็ถูกประณามหยามเหยีดยว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี
มันเป็นความผิดหรือ?
มาถึงตรงนี้ฉันได้คำตอบแล้วจากคำถามทั้งหมด
มันเป็นเพราะว่า
"มนุษย์เป็นสัตว์สังคม"น่ะสิ |
|
|
|
|
|
|
